رسانه‌ها و والاستریت تا اوایل سال ۲۰۰۶ با این پیش فرض که بلاکباستر جنازهای بیش نیست، پا روی آن شرکت می‌گذاشتند و درباره‌ی اینکه آینده‌ی نتفلیکس یا فرمت ویدئو هنگام درخواست، که بر هر صورت هر دوی این‌ها به طور کامل کرایه دی. وی. دی. بلاکباستر را دور زده بودند، صحبت می‌کردند. پهنای باند اینترنت به قدری گسترده شده و وارد خانه‌های امریکایی‌ها شده بود که استودیوها بار دیگر به دنبال توزیع ویدئو از طریق اینترنت افتادند و با ناراحتی در حال پذیرش این موضوع بودند که دیگر هیچ بازگشتی به دوران طلایی کنترل کامل دسترسی به محتوا از طریق محدود کردن استفاده سالن‌های سینما، تبلیغات تلویزیونی و فرمت وی.اچ.اس وجود ندارد. استودیوها فرمت ویدئو هنگام درخواست را ترجیح می‌دادند و بیم آن داشتند که بلاکباستری دیگر ظهور کند و درآمدها را از جیب و صندوق آن‌ها خارج کند و به ارسال دیجیتال روی آورد، که این موضوع می‌توانست مشتریان را از تماشای اجباری تبلیغات یا پرداخت برای تلویزیون کابلی رها سازد. برنامه‌نویسان برتر تلویزیون کابلی مانند اچ. بی. او،. استارز و شوتایم به صورت جمعی سالانه یک و نیم میلیارد دلار به استودیوها پرداخت می‌کردند تا انحصار امتیاز فیلم‌های جدید را داشته باشند و استودیوها نیز نمی‌خواستند چنین درآمدی را از دست بدهند. همچنین همه استودیوهای مهم به جز سونی بخشی از یک شرکت بزرگ بودند که انحصار کانال‌ها و توزیعه‌ای کابلی را در دست داشتند. در مجموع انتظار می‌رفت کرایه و فروش دی. وی. دی. که در سال ۲۰۰۶ به بالاترین سطح یعنی بیست و هفت میلیارد دلار رسیده بود، کاهش یابد، اما کاهش آشکار از سال بعد از آن آغاز شد. ارسال دیجیتال ویدئو سال به سال افزایش می‌یافت اما هنوز هم تنها یک تا دو درصد از درآمد سالانه ناشی از فروش ویدئو را به خود اختصاص می‌داد. برای مطالعه بیشتر به فایل کتاب مراجعه کنید.
